Het wapenschild is één van de uiterlijke tekens van de zelfstandigheid van een gemeente.
In de feodaliteit (11de eeuw) ontstonden de eerste zelfstandige gemeenten. Ze werden voornamelijk gesticht door kooplieden. Het domein ,waar ze zich vestigden, was echter altijd eigendom van een of andere plaatselijke heer, graaf, hertog of vorst. Ze moesten zich dan ook aan de heersende wetten onderwerpen. Beetje bij beetje veroverden ze meer vrijheden, die dan werden vastgelegd in een keure of charter. Hun volledige vrijheid kregen ze met het verwerven van hun politieke zelfstandigheid, zodat ze onder meer mochten besturen, rechtspreken en belastingen innen. In navolging van de adel en als teken van hun zelfbestuur kozen ze dan ook en eigen wapen.
De gemeentenaren waren verplicht een element van het wapen van de leenheer, op wiens domein ze zich gevestigd hadden, in hun nieuw gemeentewapen te gebruiken.
In 1870 kreeg Lint bestuurlijke zelfstandigheid, maar nog geen gemeentewapen: daar heeft het bijna honderd jaar moeten op wachten.
Met een Koninklijk Besluit van 12 februari 1968 was het dan zover. De Raad van Adel, die in deze gewichtige aangelegenheid advies moet geven, motiveerde de keuze van het Lintse gemeentewapen als volgt :
“Sedert 1651 tot aan het einde van het Oud Regime behoorde de heerlijkheid Kontich aan Francisco Lopeze Franco-y-Feo en diens nazaten. De schepenen van Kontich zegelden in die periode beurtelings met het eerste kwartier en het derde kwartier van het gevierendeelde wapenschild van Francisco Lopez Franco-y-Feo. Werd aan de gemeente Kontich in 1849 het eerste kwartier van het wapen van Franco-y-feo toegekend, dan krijgt Lint, dat eveneens onder de Kontichse heren en schepenbank had geressorteerd, het derde kwartier van het familiewapen Franco-y-Feo toegewezen.”
